Chapter Second

- Nie wiesz może gdzie jest jakaś maszyna z piciem ? – wymyśliłam coś na szybko, przecież od razu się nie spytam czy nie stracił rodziców w dzieciństwie, głupio by to wyglądało.

- Wiem, zaprowadzić cię ? – spytał dobrze mi się przyglądając.

- Jakbyś mógł. Tak w ogóle jestem Kat a ty? – przedstawiłam się grzecznie.

- Dan, przypominasz mi kogoś znajomego.. – chwile przerwał, złapał się za głowę jakby się mu wszystko przypominało. – ale to nie możliwe. – dokończył.

- Ty mi też kogoś przypominasz, nawet bardzo mi bliskiego, kogo odebrano mi w dzieciństwie. Ty nie jesteś Dan Cullen ? – spytałam, musiałam się dowiedzieć, co mi szkodzi.

- Jestem Dan With. – wtedy to poczułam ukłucie w sercu. – Ale zmieniłem po osiemnastce nazwisko, tak naprawdę jestem Dan Cullen. A ty to ..

- Tak, Kat Cullen. Witaj braciszku. – przytuliłam go. W końcu, po tylu latach i to jeszcze w pracy poznałam mojego brata. Najlepszy dzień w życiu.

- Boże, szukałem cię. Ale nie mogłem znaleźć gdzie ty się podziewałaś ?

- Później ci powiem wpadnij do mnie do domu, pomożesz mi się rozpakować i pogadamy przy okazji.

- Jasne, tylko zapisz mi na kartce gdzie mieszkasz bo zapomnę. Nie mam dobrej pamięci do adresów. – podał mi kartkę i długopis, a ja zapisałam mu adres.

- To gdzie ta maszyna z piciem ?

- Za rogiem skręć w lewo, ja muszę tu wejść, mogę za 3 godz. wpaść do ciebie ?

- Jasne, jesteś mile widziany. – przytuliłam go jeszcze na pożegnanie. Poszłam tak jak mówił. Za rogiem w lewo. Podeszłam do maszyny i to co teraz zobaczyłam było dziwne.. dwóch całujących się chłopaków.. jeden burza loków na głowie a drugi ledwo co go widziałam ale miał czerwone spodnie. Speszyli się jak mnie zobaczyli, a ja na ludzie wrzuciłam drobne do maszyny i nadusiłam na Red Bulla.

- Sory , przeszkodziłam wam ? – spytałam , bo się na mnie patrzyli i stali wryci jak słupy. Skądś ich znałam, znaczy kojarzyłam twarze.

- Nie .. znaczy tak .. znaczy nie wiem. – próbował mi odpowiedzieć zmieszany loczek. – Proszę nie mów nikomu co widziałaś.

- A ty nie powinnaś być przerażona i nie wiem krzyczeć czy coś ? – spytał drugi, teraz już go całego widziałam.

- Widziałam gorsze rzeczy, i nic nie zdoła mnie wystraszyć. – odpowiedziałam popijając napój energetyczny. – Spoko nie wygadam, nawet was nie znam.

- Jak możesz nas nie znać ? –zdziwili się oboje, a ja nie wiedziałam o co im chodzi. – My jesteśmy tymi jak to wszyscy mówią pedałami z One Direction.

- A.. już kojarzę. Czy ja wiem czy pedały. Każdy jest taki jaki chce być. A jak nosi się rurki to nie musi się być pedałem. – powiedziałam im to co myślałam.

- Nowa jesteś ? – spytał loczek, nawet nie wiem jak mają na imię.

- Tak, nowa i w pracy i w mieście.

- To możemy cię oprowadzić jak chcesz, i pokazać dobrą kawiarnie. – zaproponował zielonooki.

- Tylko ej wy mi tu mówicie, że mnie oprowadzicie a nawet nie znamy naszych imion ..

- A, o … tak , przepraszam . Jestem Harry a to Louis. – przedstawił ich.

- Kat. Teraz możemy iść na jakieś ciastko. – zaśmiałam się.

Wyszliśmy z budynku i oprowadzali mnie po okolicy. Ja cały czas myślałam czemu oni się chowają przed światem. Przecież każdy może być homo. Zapomniałam.. przecież oni są sławni i fanki ich uwielbiają za to, że są ładni i nie mają dziewczyn. Byli bardzo mili, nie zwracali uwagi na to, że są sławni. Zapłacili za herbatę, bo jak się dowiedziałam we troje jej nienawidzimy. I do tego po jakimś ciastku.

- Cholera, za 30 min. ma mój brat do mnie przyjść. Nie zdążę wrócić do domu na czas. – spojrzałam na zegarek.

- Odwieziemy cię tylko powiedz gdzie mieszkasz. – podałam im adres.

- To będziemy sąsiadami. – uśmiechnął się Harry.

- Dobra , fajnie ale proszę nie mamy czasu. Gdzie macie samochód ? – pośpieszałam ich.

- Jakieś 3 ulice stąd. – aż prawie oplułam ich herbatą. – Spoko szybko tam dojdziemy i stamtąd jakieś 5 min drogi do domu. – pocieszał mnie jakby Louis. Taa.. szybko dojdziemy do samochodu.  Szliśmy chyba jakieś 20 min. Na szczęście do domu dojechaliśmy w 5.

- Dziękuje wam. – wysiadłam szybko z samochodu.

- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy, my mieszkamy po drugiej stronie. – powiedział Louis pokazując na dom naprzeciwko mnie.

- Dobra, też mam taką nadzieję, ale teraz biegnę posprzątać . Pa. – pożegnałam się i wbiegłam do domu. Zamiast sprzątać to zrobiłam większy bałagan. Kartony poprzewalałam i powysypywałam jakieś rzeczy. Na szczęście zadzwonił dzwonek i to był mój brat. Pomoże mi przynajmniej poukładać to wszystko.  – To jak zaczynamy sprzątać?

- Od razu jak wszedłem ? Nie, nie, nie. Najpierw sobie pogadamy, tylko zrób jakąś kawę. – skąd ja to wiedziałam, że się nie obędzie bez rozmowy. Wszystko żeby tylko nie sprządać.

- Nie pije kawy, mam tylko herbatę i pepsi. Co chcesz ?

- T niech będzie pepsi. – znowu mnie to nie zdziwiło. Kazałam mu usiąść w salonie, a ja po chwili przyniosłam pepsi i usiadłam koło niego. Zaczęliśmy sobie opowiadać, jak to się potoczyło nasze życie jak nie byliśmy razem. Był ze mnie dumny, że sama zaszłam tak daleko, ale po co te tatuaże i tunele. Ja to samo mu powiedziałam bo nie był lepszy. Jak zaczęliśmy sprzątać, on wziął karton z jakimiś rupieciami. Zaczął go rozpakowywać i natknął się na faję wodną i bongo, w sumie to bonga. Zaczął wypytywać po co to wszystko. Lepiej się najebać niż zjarać. Czemu każdy mi to mówił? Przecież w tym ani grama prawdy nie ma. Zakończyłam temat jarania, bo to nie miało sensu, obydwoje mamy podobne charaktery niestety. Dochodziła 18, a my nawet połowy kartonów nie rozpakowaliśmy, jedynie chyba z 3. Znowu zadzwonił dzwonek, ale nikogo się nie spodziewałam. Nikt przecież nie wiedział, że tu mieszkam oprócz mojego brata i… tak to oni. Harry, Louis i jakiś blondyn.

- Cześć. – przywitali się, że było ich słychać w całym domu. – Jetem Harry to Louis, a to Niall. – przedstawił ich mojemu bratu.

- Siema, ja jestem Dan. – spojrzał na nich lekko przestraszony. – Czy wy nie jesteście tym zespołem znanym ? – zapytał.

- Tak jesteśmy. – odpowiedział mu szybko Louis. – Widzę, że przyszliśmy w porę żeby wam pomóc się rozpakować. – spojrzał na kartony.

- Kat, chodź tu na chwilę. – wziął mnie na bok. – Skąd ty kurwa ich znasz ? Jesteś pierwszy dzień w Londynie a już znasz najsławniejszych pedałów.

- Nie mów tak o nich! –uniosłam się. – Nie znasz ich ! A znam ich z pracy.

- A ty ich niby znasz ? Uważaj lepiej. – nie ma to jak kłótnie rodzeństwa, zauważyłam że Niall się na nas patrzy. – Ja wychodzę, bo jeszcze mnie będą całować, jutro może wpadnę. Trzymaj się. – pożegnał się i wyszedł trzaskając drzwiami.

- Co się stało ? – spytał blondyn.

- Mała kłótnia rodzeństwa, które się nie widziało 14 lat. – próbowałam się uśmiechnąć, ale on chyba zauważył, że uśmiech jest sztuczny.

- Ej pomożecie nam układać rzeczy ? Bo jak na razie to ja z Louisem układamy, a wy ej rozmawiacie bez nas. I to jeszcze nie nasz dom. – krzyczał Harry.

- Jakbyście tak u nas w domu sprzątali było by wspaniale. – powiedział do nich Niall. – Dobra chodź idziemy im pomóc. – pociągnął mnie.

__________________________________________________

I jak ? Może być ?

Trochę zamulam z rozdziałami wiem xd

Dziękuje za tyle komentarzy, chciałabym chociaż znać wasze imienia.